Geblesseerd: het vervolg

Een paar weken geleden schreef ik over weer geblesseerd zijn. Volg je mij op Strava dan zie je dat er toch regelmatig wordt gelopen. Hoe dat dan? Met het gevaar terecht te komen in de hoek van ‘Klankschaalsessies’, ‘Truffelceremonieën’ of het ergste van het ergste ‘Arie Boomsma‘ ga ik uit van het zelfhelend vermogen van het lichaam. Bam, dat is er uit!

Bij de vorige keren dat ik last van de enkel had fietste ik als alternatieve sportactiviteit. Zoals eerder aangegeven, als mooi-weer-fietser heb ik de laatste tijd dikke pech: ofwel het regent ofwel het is gewoon te koud. De optie ‘zolderzweten’ is ook niet alles.

De rode draad in die eerdere enkelherstelperiodes was dat het herstel van de enkel heel langzaam ging. Ook al belastte ik de enkel niet middels hardlopen, het duurde toch weken, soms maanden, voor ik weer kon hardlopen.

Dit keer dacht ik: als het herstel normaal toch lang duurt kan ik net zo goed voorzichtig blijven lopen. Niet dom doorrammen en de boel verergeren, maar in een voorzichtig tempo en zodanig dat de pijn niet erger wordt. Met als achterliggende gedachte: het lichaam wordt belast en denkt ‘dat moet ik zo snel mogelijk herstellen’.

Zo gezegd zo gedaan. Bij de eerste hardloopstappen nestelt de uitdrukking ‘no pain no gain’ zich duidelijk in mijn hersenpan. De pijn is niet te harden, maar wordt al langzaam wat minder en is op een bepaald moment als iets zeurderigs op de achtergrond aanwezig. Ik vermoed dat ik dan niet overkom als de meest soepele hardloper, wellicht is het zelfs geen reclame voor hardlopen, maar dat neem ik dan maar voor lief. Daarbij probeer ik meters te maken op zachte ondergrond.

De praktijk: ik hobbel richting het Schothorsterbos, hoewel het woord ‘bos’ ietwat overdreven is voor die paar bomen die er nog staan, loop daar wat meters op zachte ondergrond en hobbel weer naar huis. Hardlopen, of hobbelen zo je wilt, wordt afgewisseld met wandelen. Eenmaal wandelen is de pijn meteen weg, begin ik weer met joggen, of hobbelen zoals je wilt, dan begint het weer te zeuren.

Of het een slimme actie is weet ik nog niet, feit is wel dat de pijn niet erger wordt. In rust lijkt het ook iets beter te gaan. Kortom, langzaam, heel langzaam lijkt er vooruitgang in te zitten.

Zo blijven we bezig in afwachting op periodes dat er weer gefietst kan worden zonder dat ik verkleumd en of drijfnat van de regen dan wel straatwater van de fiets stap. Nogmaals, ik heb dus he-le-maal niks met die vage bloemblaadjes-thee drinkende figuren met hun holistische ideeën. Bij mij is het gewoon bezigheidstherapie omdat de weersomstandigheden niet meewerken.